utworzone przez Łukasz Babula | 30 08 2016 | Historia Iłży
Wydany ponad pół wieku temu informator turystyczny o Iłży zachęca do odwiedzenia tego miasta, które oprócz swoich licznych historycznych zabytków przedstawione jest jako miejsce rozwijające się z już ukończonymi inwestycjami i z tymi planowanymi, będącymi śmiałym wyzwaniem dla włodarzy jaki i społeczeństwa.
Broszura została wydana prawdopodobnie w 1963 lub 1964 roku. Miejsce i rok publikacji nie są podane jednak na podstawie wzmianek o liczbie ludności, ukończonym budynku liceum oraz osiedlu mieszkaniowym można przybliżyć datę druku informatora. Wspomniane w tytule „barwy PRL-u” odnoszą się do typowej kolorystyki i stylistyki poligrafii lat 60-tych ubiegłego wieku oraz do treści krótkich notek mających przede wszystkim znaczenie propagandowe.
Ilustracje w informatorze zawierają charakterystyczną dla Iłży ikonografię – panorama miasta z górującą nad nią basztą, herb miasta, widok na ruiny zamku, garnki oraz figurkę glinianą będącą wytworem lokalnego rzemiosła. Warto dodać, że wizerunek herbu mimo dużych różnic pomiędzy obecnie funkcjonującym herbem zawiera prawidłowe elementy składowe mające swoje historyczne umotywowanie. Są to więc: w czerwonym polu trzy złote korony umieszczone na trójkątnej gotyckiej tarczy ze złotym otokiem. Kształt tarczy herbowej podobny jest do tarczy z godłem Korab, herbem wykutym w kamieniu i umieszczonym na zamkowej baszcie. Tynktura zaś nawiązuje do barwy herbu pochodzącego z okresu międzywojennego i obecnie umieszczonego na froncie Magistratu. Publikowane zdjęcia mimo słabej jakości mają duże znaczenie historyczne bowiem każde z nich zawiera widok jaki przez ostanie dziesięciolecia uległ zmianie. Internującym zagadnieniem są podawane w informatorze wiadomości, a raczej ich dobór i warstwa propagandowa z charakterystycznym dla nowomowy słownictwem.
Iłżeckie Towarzystwo Naukowo Historyczne postanowiło udostępnić skany informatora, tak aby był on dostępny dla wszystkich. Wiąże się to z pierwotną formą wydawnictwa – dziś spełniającego rolę źródła historycznego – jak i jednym z celów naszej działalności, którym jest udostępnianie materiałów dotyczących naszej wspólnej historii. Życzymy przyjemnej lektury.
Łukasz Babula
Mały informator turystyczny, [bez miejsca i roku wydania], własność autora.
utworzone przez Paweł Nowakowski | 30 07 2016 | Historia Iłży
W książce Iłża miasto kościelne znajduje się rozdział poświęcony analizie ryciny Eryka Dahlbergha, przedstawiającej miasto i zamek. Na str. 99 zamieściłem zdanie: Narys bryły budowli (zamku górnego) jest prostokątny i regularny, co oczywiście nie odpowiada rzeczywistości.; i na następnej stronie, inne zdanie dotyczące tego samego fragmentu obiektu: Natomiast prostokątny narys zamku wysokiego oraz kształt wschodniego krańca wzgórza zamkowego odbiegają wyraźnie od rzeczywistości. Powyższe stwierdzenia w świetle ubiegłorocznych odkryć archeologicznych stały się nieaktualne.
W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, naukowcy z Politechniki Wrocławskiej wykonali plan zamku górnego, na którym przebieg zachodniego muru obwodowego przedstawiany został formie owalnej. Uznałem go za pewnik, choć odmiennie przedstawiały tę część zamku dwa rysunki, wykonane w okresie jego funkcjonowania – rycina Dahlbergha i szkic prof. Czesława Thullie. Na obu grafikach można zauważyć kątową zmianę kierunku przebiegu muru w fasadzie zachodniej. Należy przypomnieć, że ogólna ocena wiarygodności rysunku Dahlbergha (dotycząca zamku) wypadła bardzo korzystnie. Wysunąłem tylko jedno, istotne zastrzeżenie dotyczące właśnie kątowego narysu zamku górnego. Opierając się na planie uznałem, że taka forma przebiegu murów jest niemożliwa. Badania archeologiczne przeprowadzone w 2015 r. dowiodły, że wniosek, który wysnułem był jednak błędny.
Podczas prac odkopano lico zewnętrze zachodniego muru obwodowego. Dużą niespodzianką było odkrycie w jego przebiegu narożnika południowo-zachodniego o charakterze rozwartym. Fakt ten usunął zastrzeżenie, które wcześniej podniosłem i upewnił mnie w przekonaniu, że przekaz Dalbergha jest godzien pełnego zaufania i może być podstawą do wyjaśnienia innych problemów (bastionu bramnego i muru łączącego zamek z miastem).
Na poniższych ilustracjach przedstawione zostały różne ujęcia narożnika południowo-zachodniego. Na każdej z rycin zastosowane jednakowe wyróżniki: czerwona strzałka wskazuje narożnik, linia niebieska oznacza fasadę zachodnią; linia zielona, fasadę południowo-zachodnią. Na dwóch grafikach użyto również linii żółtej, która wskazuje na zaokrąglenie muru.
Paweł Nowakowski
utworzone przez Robert Celuch | 15 07 2016 | Historia Iłży
Garnek lub figurkę glinianą łatwo jest zniszczyć. Ile to już do tej pory przepadło bezpowrotnie ceramiki iłżeckiej? Słowo pisane jest znacznie trwalsze, pod warunkiem, że ilość kopii jest na tyle znaczna, że nie wytraci się w ciągu upływającego czasu i kopie te są powszechnie dostępne. Wspomnienia Pastuszkiewicza powstały ponad pięćdziesiąt lat temu i do tej pory były znane tylko nielicznym. Dziś są nieocenionym źródłem historycznym dla dziejów Iłży i ludowego garncarstwa polskiego.
Pamiętnik zatytułowany jest jako „Garncarstwo w Iłży w pierwszej połowie XX wieku”. Składa się z 38 krótkich rozdziałów i w rzeczy samej opisuje przede wszystkim losy garncarstwa i garncarzy w czasie od początku dwudziestego wieku do czasu II wojny światowej oraz początki Spółdzielni „Chałupnik”. Losy te w dużej mierze skupione są wokół „Spółdzielni Wytwórców Garncarskich w Iłży” powstałej z inicjatywy Towarzystwa Popierania Przemysłu Ludowego na początku 1926 roku. Inicjatywa ta niestety nie wyszła na dobre garncarzom i przyczyniła się do wielu kłopotów, kłótni i strat pieniężnych poniesionych przez iłżeckich twórców. W toku opowieści pojawiają się oczywiście sami garncarze (Stefan Ciepielewski, Piotr Księzki, Stanisław Kosiarski i inni) urzędnicy miejscy (burmistrzowie: Barszczyński i Pawelec) oraz inni obywatele jak na przykład Doktór Bijasiewicz. Interesującym wątkiem są relacje z ludnością żydowską oraz dotąd bliżej nieznany zwyczaj i rytuał wypalania „świętnego garnka” (prawdopodobnie nazywanego przez Żydów kaszer top lub hejlike top). Pamiętnik rozpoczynają i kończą dwa długie wiersze („Historia garncarstwa w Iłży” i „Tragedja Iłży” ). Wiersze – dłuższe i krótsze – pojawiają się także w innych rozdziałach. O tym, że mistrz Stanisław był ceramikiem wiedział każdy, ale że był także poetą? Chyba mało osób zdawało sobie sprawę z tego jak bardzo wszechstronnym był artystą. Dodatkową wartość historyczną tekstu wzbogacają odpisy różnych dokumentów.
Wspomnienia Pastuszkiewicza zapisane są swoistym językiem. Jest to język mówiony, nasączony gwarą i zawierający specyficzny rytm składający się z długich wypowiedzi z obecnymi charakterystycznymi łącznikami. Pojawia się też kilka przysłów i powiedzeń oraz trochę „terminologii” garncarskiej.
Stanisław Pastuszkiewicz jest znaną wśród Iłżan postacią i docenionym artystą (także zagranicą). Jaką jednak był osobą? Tego już nikt nie pamięta. Film dokumentalny w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1951 roku (jego drugi zrealizowany film) pod tytułem „Ceramika Iłżecka” przybliża nam tę postać ale mistrz pozostaje nadal niemy – choć jego szczery uśmiech, pogodna twarz i oczy wyrażają bardzo wiele. Z pamiętnika napisanego dekadę później wyłania się postać człowieka oddającego się swojej pracy z poświęceniem, znającego dokładnie tajniki rzemiosła i jego odległą historię. Poznajemy wreszcie też Pastuszkiewicza jako osobę dobrze obeznaną z historią własnego miasta, o wysokiej kulturze i wrażliwości, która przez całe życie zmagała się z przeciwnościami losu oraz ludzką nieuczciwością.
Kadr z filmu Wajdy będący ilustracją do tego artykułu może posłużyć jako pewna metafora: oto mistrz przekazuje nam – młodym pokoleniom – książkę, w której zapisał historię swojego życia i historię garncarstwa iłżeckiego, czyli dwie ściśle ze sobą powiązane rzeczy. Powiązane tak bardzo, że dziś na jego nagrobku możemy przeczytać: ARTYSTA-CERAMIK. Tym w istocie był Pastuszkiewicz, ostatni starszy cechu garncarskiego, który wraz z jego śmiercią także przestał istnieć.
Tekst „Garncarstwa w Iłży …” został przepisany i przeszedł korektę. Obecnie trwają prace nad przypisami wyjaśniającymi i uzupełniającymi pamiętnik oraz przygotowywany jest biogram autora. Każdy z mieszkańców Iłży może wziąć udział w tych pracach. Osoby posiadające pamiątki lub informacje dotyczące Stanisława Pastuszkiewicza lub: Wincentego Kitowskiego, rodziny Ciepielewskich (Bronisław, Stanisław, Konstanty i inni), Piotra Księzkiego, Adama Kubisza, Władysława Gruszczyńskiego, Franciszka Godzisza, rodziny Kosiarskich i innych garncarzy proszone są o kontakt z autorem artykułu.
Łukasz Babula
Artykuł opublikowany na stronie internetowej ilza.com.pl
